Audiacja jest tym dla muzyki, czym myślenie dla mowy. E. E. Gordon dzieli ten proces na dwa etapy: audiację wstępną i audiację właściwą. O pierwszej można mówić w kategoriach nieformalnego kierowania edukacją muzyczną. Najlepszym okresem dla procesu uczenia się muzyki w audiacji wstępnej jest dzieciństwo, gdy zdolności muzyczne człowieka mogą się jeszcze rozwinąć. Po osiągnięciu wieku ustabilizowanych zdolności muzycznych (maksymalnie do około 9. roku życia) przechodzi się do formalnego nauczania: tu stosuje się kolejność uczenia się w audiacji właściwej.
Profesor E. E. Gordon opracował teorię uczenia się muzyki, która w bardzo prosty, logiczny sposób pozwala skutecznie prowadzić dzieci przez muzyczny świat. Zaczyna się od akulturacji, która nigdy się nie kończy – podobnie jak rosnący niemal z każdym dniem zasób słów i zwrotów.
Tak jak lepiej człowiek przyswaja mowę w bezpośrednich konwersacjach, tak i dużo łatwiej oraz skuteczniej muzycznie rozwinie się dzięki śpiewaniu czy rytmizowaniu. Należy kierować edukacją muzyczną dwutorowo: tonalnie i rytmicznie. Podczas zajęć umuzykalniających przedstawia się bogactwo skal modalnych, ze szczególnym uwzględnieniem najbliższych nam kulturowo: jońskiej (durowej) i molowej harmonicznej. Równolegle omawia się sferę rytmiczną muzyki – przez prezentacje metrów zwykłych i nietypowych, kładąc nacisk na najprostsze metra dwu- i trójdzielne. Kilkuletnia praktyka, odwołująca się do dorobku teorii uczenia się muzyki, po pierwsze przynosi wiele korzyści dla własnego muzycznego rozwoju: mamy coraz większą łatwość śpiewania we wszystkich modalnych skalach. Kierujący edukacją muzyczną obserwują własny rozwój, nabywają umiejętność koordynowania pracy ciała nawet przy realizacji najbardziej skomplikowanych motywów rytmicznych, odkrywają swobodę wyrażania się przez ruch.
You must be logged in to post a comment.